– pracownik biblioteki, pracownik zatrudniony zawodowo w bibliotekarstwie;
tytuł i stanowisko w hierarchii służby bibliotecznej. Według przepisów unijnych (Dyrektywa 89/48)
osoba zatrudniona jako bibliotekarz musi mieć ukończone co najmniej
studia licencjackie z zakresu informacji naukowej i bibliotekoznawstwa.
historia
Pierwsze wzmianki o zawodzie bibliotekarza pochodzą już ze starożytności.
Był to najczęściej uczony. W Odrodzeniu i oświeceniu mógł nim zostać każdy człowiek posiadający wykształcenie.
Bibliotekarzami byli urzędnicy książęcy i królewscy, miłośnicy ksiąg, poeci i uczeni.
Często bibliotekarstwo było traktowane jako zajęcie uboczne, dorywcze.
Bibliotekarze nie interesowali się w ogóle lub w bardzo małym stopniu bibliotekami, w których pracowali.
Jedynie nieliczni przeszli do historii jako zasłużeni.
Sytuacja zaczęła się zmieniać dopiero w XIX wieku,
kiedy zaczęto wymagać od bibliotekarzy fachowego przygotowania i stałego zatrudnienia.
W II połowie XIX wieku zostały wprowadzone pierwsze oficjalne egzaminy bibliotekarskie we Francji,
Anglii i Niemczech. Otworzono również pierwsze szkoły zawodowe oraz pierwszą katedrę bibliotekoznawstwa.
Obowiązki bibliotekarza
gromadzenie, opracowanie (rzeczowe i przedmiotowe), przechowywanie i udostępnianie zbiorów biblioteki
wyszukiwanie, wstępna selekcja i udzielanie informacji, tworzenie narzędzi przydatnych do przeszukiwania zbioru informacji i klasyfikacja wiedzy.
zadania bibliotekarza naukowego
organizuje warsztat pracy naukowej
prowadzi prace badawcze (bibliotekoznawstwo, księgoznawstwo)
współpracuje ze studiami wyższymi w procesie kształcenia kadr
